Sudah dua minggu. Empat belas hari..
Im masih menghubungi Ima seperti biasa. Bertanyakan khabar tiap2 hari. Hampir setiap hari juga Im telefon Ima. Im tahu Ima perlukan seseorang untuk membantu dia meneruskan hidup ini. Tapi Im rasa tidak berdaya.
Rasa lemah.
Im tahu Im tak dapat membantu Ima. Sekadar bertanyakan khabar, boleh lah. Tapi untuk meringankan beban Ima, Im tidak mampu. Im terkilan, terkilan dengan dirinya. Dan haritu Im telefon Ima. Kedengaran Ima seperti teresak-esak. Rupanya Ima sedang menahan sakit, sakit yang amat! Im sedih, dan Im cuba menenangkan Ima. Tapi, apalah sangat yang Im mampu lakukan...
Dan hari ini, Im memandang ke langit. Waktu itu waktu malam, bulan mengambang penuh. Bintang sunyi dan sepi. Im suka keadaan langit di waktu malam, tenang, syahdu. Sambil membaringkan diri di atas rumput, Im memikirkan sesuatu..
Loving a person means to let her have her own happiness.
Im tahu Ima tidak bahgia dengan Im. Im banyak lukakan hati Ima. Dan lebih2 lagi dalam keadaan sekarang. Ima tengah sakit, dan, Im tidak mampu berbuat apa pun. Im terfikir..
Should he let Ima go? For her own good sake?
Dan Im terus berfikir sehingga malam yang dingin terasa di tubuhnya...
No comments:
Post a Comment